Wapiennik - piec do wypalania wapienia, pochodzi z drugiej połowy XVIII wieku i powstał z pozyskiwanych w okolicy nieregularnych ciosów kamiennych. Piec zbudowano na planie sześciokąta o kubaturze ok. 200 m3 i ścianami pochylonymi do środka. Tylną ścianę zastąpiła skała, a w trzech z nich u podstawy przeprute zostały otwory jako szyby wentylacyjne przesklepione kolebkowo. Do wykończenia szybów wentylacyjnych posłużył ciosany kamień. Otwory zapewniały również dostęp do paleniska w celu równomiernego, rozprowadzenia ognia na całej płaszczyźnie i wygarnięcia popiołów. Wewnątrz w dwukomorowym palenisku znajdował się ruszt. Surowcem dla wapiennika były skały wapienne. W celu uzyskania wapna palonego piec rozgrzewano do 900-1000ºC.
Surowiec ładowano od góry przez duży otwór za pomocą prostych, drewnianych konstrukcji. Piec pracował w sposób ciągły. Otwór w górnej części szybu zasypywano na przemian warstwami kamienia wapiennego i paliwa - węgla drzewnego, torfu lub węgla kamiennego. Wsad obsuwając się w dół szybu pieca był podgrzewany spalinami ze strefy wypału, następnie węgiel ulegał zapaleniu i w strefie wypalania, gdzie temperatura dochodziła do 1200ºC, kamień wapienny ulegał rozkładowi według reakcji: CaCO3 > CaO + CO2. Dwutlenek węgla CO2 , ze spalinami uchodził do atmosfery, a wapno palone w dolnej części pieca było ochłodzone i wybierane przez dolny szyb jako gotowy produkt. Wypalone w takim piecu wapno wykorzystywano głównie w budownictwie, a także do wapnowania zakwaszonych gleb. Wapiennik położony jest w urokliwej Dolinie Złotej.
(opis zapożyczony z tablicy informacyjnej przy wapienniku).