65
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa (KDM) - osiedle zlokalizowane wokół pl. Kościuszki i okolicy, wybudowane w latach 1954-1955 według projektu Romana Tunikowskiego z zespołem Miastoprojektu (Leszek Andron, Gerard Alexewicz, Leopold Baranowicz, Edmund Frąckiewicz, Włodzimierz Jantar, Stanisław Knysz, Witold Lipiński i Zenon Prętczyński). Zwycięski projekt został wyłoniony w konkursie rozpisanym w 1953 r. Po dwóch latach budowy, nastąpiły pierwsze odbiory (wrzesień 1955 r.). Kompleks KDM został ...
Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa (KDM) - osiedle zlokalizowane wokół pl. Kościuszki i okolicy, wybudowane w latach 1954-1955 według projektu Romana Tunikowskiego z zespołem Miastoprojektu (Leszek Andron, Gerard Alexewicz, Leopold Baranowicz, Edmund Frąckiewicz, Włodzimierz Jantar, Stanisław Knysz, Witold Lipiński i Zenon Prętczyński). Zwycięski projekt został wyłoniony w konkursie rozpisanym w 1953 r. Po dwóch latach budowy, nastąpiły pierwsze odbiory (wrzesień 1955 r.). Kompleks KDM został wpisany do rejestru zabytków w 1994 r.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Osiedle było pierwszą kompleksową inwestycyjną mieszkaniową we Wrocławiu po 1945 r. Zostało zaprojektowane dla 4 tysięcy osób. Kościuszkowska Dzielnica Mieszkaniowa (KDM) uchodzi za szczytowe osiągniecie architektury i urbanistyki lat 50. XX wieku we Wrocławiu i stanowi reprezentatywny przykład architektury socrealizmu, choć forma osiedla jest skromna, zwłaszcza w porównaniu do innych krajowych i zagranicznych realizacji z tego okresu. Zdjęcia z budowy: 
Za Leksykonem Architektury Wrocławia, Szymon Brzezowski: Zrealizowana w latach 1954-1955 koncepcja zakładała otoczenie placu przez jednorodne 5-kondygnacyjne budynki o oszczędnych detalach, kryte wysokimi, stromymi dachami. Oprócz zabudowy wokół placu zakres opracowania obejmował również ul. Świdnicką na odcinku do skrzyżowania z ul. Piłsudskiego wraz z pierzejami tej arterii flankującymi wlot od południa. Zuniformizowana w obrębie całego założenia kompozycja elewacji odwoływała się do zachowanego budynku dawnego Banku Drezdeńskiego, dzięki czemu zabudowa mieszkaniowa uzyskała proporcje charakterystyczne dla gmachów użyteczności publicznej - wysoki, obejmujący dwie kondygnacje, akcentowany rustykalnymi boniami cokół z witrynami lokali usługowych zwieńczonymi pełnym łukiem, niosący niemalże pozbawioną podziałów i detali architektonicznych ścianę elewacji kondygnacji mieszkalnych. Jedynie narożniki zabudowy placu przy ul. Świdnickiej i narożniki od ul. Piłsudskiego zostały symetrycznie zaakcentowane podwójnymi pilastrami, nad gzymsem zaś pojawiła się attyka w postaci tralkowej balustrady. W budynkach pomiędzy ul. Piłsudskiego, a placem wprowadzono podcienia arkadowe. Okna mieszkań 3. kondygnacji typu porte-fenetre. Balkony umieszczono w osiach centralnych na 3. i 4. kondygnacji. Pomimo oszczędnych środków zastosowano subtelnie elementy dekoracyjne, np: reliefowe podniebienia płyt balkonowych z motywem gwiazd, zgeometryzowany ornament balustrad, kasetonowe sklepienia przejazdów bramowych, żyrandole w podcieniach. |
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|