Jak wspomniałem, pałacem w Ciszycy wiąże się znana historia nieszczęśliwej miłości córki księcia Radziwiłła Elżbiety (nazywanej przez bliskich Elizą) i księcia Wilhelma Pruskiego Hohenzollerna, późniejszego cesarza.
Poznali się w Książu. Tutaj po raz pierwszy Eliza „wysmukła, pełna gracji, uroku i anielskiej dobroci” – jak pisała jedna z jej przyjaciółek, zauroczyła się młodym i przystojnym Wilhelmem. Z wzajemnością . Książę bywał potem w Ciszycy coraz częściej. Pretekst stanowiło pokrewieństwo z matką Luizy pochodzącą z Hohenzollernów.
Młodzi kochankowie wspólnie brali udział w przedstawieniach teatralnych grając m.in. Romea i Julię.
W 1820 r. wyznali sobie miłość. Niestety, Eliza nie była właściwą partią dla następcy tronu pruskiego. Na nic zdała deklaracja rosyjskiego cara, który postanowił w tej sytuacji adoptować Elizę i nadać jej odpowiedni status. Specjalnie powołane pruskie komisje orzekły, że mezalians następcy pruskiego tronu z polską arystokratką kłóci się z pruską racją stanu. Nie bez znaczenia była tutaj niechęć dworu pruskiego do Radziwiłłów.
Ostatecznie, w 1826 r. zapadła decyzja przekraślająca szanse na małżeństwo.
Wiadomość zastała Elizę w drewnianym pałacu myśliwskim Radziwiłłów w Antoninie (istnieje do dzisiaj w woj. wielkopolskim). Można się tylko domyślać co czuła wówczas dwudziestotrzyletnia zakochana dziewczyna. Postawiony przed ostatecznym wyborem Wilhelm postawił na tron.
Do ostatecznego zerwania kontaktów doszło podczas ostatniego spotkania młodych, które miało miejsce w ciszyckim pałacu 4 czerwca 1829 r.
Wilhelm ożenił się później z księżniczką Augustą von Sachsen – Weimar, natomiast księżniczka Eliza, zwana przez okolicznych mieszkańców Aniołem z Ciszycy, zmarła w 1834 r. w konsekwencji zaawansowanej gruźlicy.