Kościół filialny Wniebowzięcia NMP pierwotnie był ewangelickim kościołem dworskim. Wzniesiony w latach 1736-1741 (lub 1751) jako fundacja Baltazara von Promnitz, restaurowany w latach 1816-1818 (zmiana kształtu wieży i drewniany strop nad nawą), restaurowany w 1930., remontowany w latach 1970-1974 i 1983-1988. Murowany, na planie czworoliścia przenikającego się z kwadratem, zwieńczony centralną, drewnianą wieżą, przechodzącą w ośmioboczną sygnaturkę z latarnią. We wnętrzu barokowy ołtarz z XVIII w. i trzy całopostaciowe płyty nagrobne z przełomu XVI na XVII w.