Najstarsza - środkowa - część budynku została zbudowana 1723r. jako „Gebäude im Lustgarten“ (budynek w parku), pałac letni będący częścią zespołu zamkowo-pałacowego Bibersteinów–Promnitzów. Budynek był pierwotnie nazywany "Ritterakademie“ (szkoła rycerska), a potem "Tummelhaus" (dom zabaw). W późniejszych latach znajdowała się w nim tkalnia sukna kupca Petriego. W 1812r. budynek wszedł w skład szpitala dla psychicznie chorych (Irrenansttalt).
Część środkowa trzyskrzydłowej budowli jest dwukondygnacyjna o bogatym układzie ścian zewnętrznych, środkowe spośród siedmiu osi odgięte o łuku obniżonym. Na szczycie części północnej - wysuniętej dlatego w formie łuku – dobudowano założoną na planie kwadratu klatkę schodową.
Na zachód w licu środkowej budowli przylegające równej wysokości trzykondygnacyjne skrzydło, w którego środku zaczyna się drugie dostawione pod kątem prostym dłuższe skrzydło, zamykając ze zburzonym przeciwnym skrzydłem głęboki dziedziniec.
Na miejscu tego południowego skrzydła dostawiono w 1863r. budynek o liniach prostych. Dachy dwuspadowe tworzące trójkątne połacie boczne, te na skrzydłach załamane. Budowla środkowa posadowiona była prawdopodobnie swobodnie, dopiero później dobudowano klatkę schodową i skrzydła, na co wskazują odmienny układ i linie przecięcia.
Budowla środkowa ma od strony parku kondygnację cokołową z oknami piwnicznymi. W obydwu głównych kondygnacjach schodkowe pilastry z ciosów i załamane belkowanie, na górze z metopami. Okna na dole prostokątne, umieszczone w otwartych łukach koszowych, będących prawdopodobnie pierwotnie podcieniami; na ich szczycie zworniki z maszkaronami. Na górnej kondygnacji i przy bocznych osiach wgięte gzymsy okien o obniżonych łukach z uszakami.
Po stronie północnej, klatka schodowa ma tak jak i skrzydła na wszystkich stronach płaski układ tynku z pionowymi i poziomymi pasami. Osie okien w kierunku końców skrzydeł ułożone w coraz gęstszym rzędzie. W narożniku północno-zachodnim wjazd o łuku półkolistym.
Górna kondygnacja załamanej części środkowej zajęta jest całkowicie przez główną salę, która jako jedyna się zachowała. Prosty sufit o obramieniu stiukowym, kominek kamienny z uszakami i nasadą w formie muszli z motywem roślinnym w kształcie akantu z okresu wybudowania obiektu. Malowidła ścienne autorstwa Thola z 1929r. W części północnej przesklepiony przedsionek przed schodami, prowadzącymi trzema biegami wokół rdzenia muru.
(wg: ).
Budynek jest wpisany do rejestru zabytków.