Nietkowice - Dwór
Założenie dworsko-folwarczno-parkowe usytuowane jest na północnym obrzeżu miejsco­wości, 500 m na północ od drogi lokalnej prowadzącej z Krosna Odrzańskiego do Sule­chowa. Dwór zlokalizowany w centralnej części założenia, od południa sąsiaduje z ogro­dem przeciętym drogą z bramą wjazdową, od wschodu z podwórzem gospodarczym, z trzech stron zamkniętym zabudową dawnego folwarku, od północy budynkami gospo­darczymi, a od zachodu parkiem. Obecnie budynek jest użytkowany i pełni funkcję miesz­kalną.

Pierwszą wymienioną w źródłach historycznych informacją dotyczącą Nietkowic była umo­wa kupna w 1433 roku miasteczka Teutschen Netkow przez braci von Waldau. W 1463 roku właścicielem miejscowości był Friedrich von Waldau. W 1511 roku jako dziedzic dóbr len­nych – Nietkowic i Bytnicy wymieniany w dokumentach był Siegmund von Rothenburg. Od tego czasu Nietkowice przez okres około 250 lat należały do majątku rodziny von Ro­thenburg. Prawdopodobnie już w średniowieczu istniał w Nietkowicach dwór, wymieniany jako siedziba mieszkalna jednej z gałęzi rodu Rothenburgów. W 1706 roku Sinapius opi­suje familię von Rothenburg posiadającą dom w miejscowości Deutsch Netka, położonej w księstwie krośnieńskim. Po wygaśnięciu rodu von Rothenburg w 1788 roku, ich do­tychczasowe dobra zostały sprzedane księciu kurlandzko-żagańskiemu Piotrowi Bironowi. W 1800 roku majątek odziedziczyła jego córka księżna Paulina Maria Luiza po mężu księżna von Hohenzollern-Hechingen. W 1838 roku posiadłość przejął syn księżnej Fry­deryk Wilhelm - ostatni książę Hohenzollern-Hechingen. W 1850 roku Książe Fryderyk Wilhelm ożenił się z Amalią Schenk von Geyern, która w dniu ślubu przyjęła tytuł hra­biny von Rothenburg. Prawo do majątku po śmierci księcia Hohenzollern-Hechingen w 1869 roku nabył jego syn Fryderyk Wilhelm Karl hrabia von Rothenburg. Kolejnym sukcesorem dóbr został Friedrich Wilhelm Konstantin hrabia von Rothenburg. W la­tach 30. XX wieku Nietków należał do małoletniego Eitela Friedricha hrabiego von Ro­thenburg. Po drugiej wojnie światowej w dworze urządzono siedzibę Nadleśnictwa. Wnę­trza budynku pełniły funkcję biur i przez pewien okres klasopracowni dla uczniów ZHP. Obiekt w czasie powojennego użytkowania przechodził kilka remontów, z których naj­istotniejszy był związany z adaptacją na mieszkania dla pracowników Nadleśnictwa i dobu­dową szkolnej stołówki. Prace pozbawiły elewacje symetrycznego rozplanowania oraz deta­lu architektonicznego. Wewnątrz budynku usunięto oryginalny wystrój i wyposażenie oraz wprowadzono nowy układ pomieszczeń.

Istniejący dwór został wzniesiony prawdopodobnie ok. 1830 roku, po pożarze majątku. Budynek nie posiada wyraźnych cech stylowych. Budowla rozplanowana jest na rzucie wy­dłużonego prostokąta ze współczesną dobudówką od strony zachodniej. Układ wnętrza dwutraktowy z umieszczoną centralnie klatką schodową. Fasada zwrócona jest w kierunku wschodnim. Zwarta, dwukondygnacyjna bryła, w całości podpiwniczona, przekryta jest dwuspadowym dachem z lukarnami umieszczonymi we wschodniej połaci. Elewacja fron­towa sześcioosiowa, z niesymetrycznie rozmieszczonymi otworami, zaakcentowana jest w centralnej części trzyosiową wystawką wprowadzoną w połaci dachu. Wystawka za­mknięta jest trójkątnym szczytem, przekrytym dwuspadowym dachem. Wejście główne znajduje się w środkowej partii fasady. Otwory okienne o prostokątnym kształcie i zróż­nicowanej wielkości, obwiedzione są gładkimi opaskami zarysowanymi w tynku. Fasadę wieńczy gzyms koronujący. Pozostałe elewacje pozbawione są wystroju.
Małgorzata Lisiecka
Źródło:
"Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego" ze strony konserwatora zabytków