Miejscowość wspomniana w Liber fundationis w 1305 r., kościół wzmiankowany 1376 r., wybudowany na pocz. XIV w., obecny z 1688 r., uszko-dzony 1945 r., odnawiany w 1954 r. i 1962 r., bez wyraźnych cch stylowych. Za:
Od połowy XIV w. do sekularyzacji posiadłości kościelnych w 1810 r. Gałążczyce leżały na obrzeżach obszaru stanowiącego świeckie władztwo biskupstwa wrocławskiego (księstwo grodkowskie od 1383 r.). Miejscowe dobra należały od średniowiecza do przedstawicieli rodu von Seydlitz, który związku z antyhabsburską postawą w okresie wojny trzydziestoletniej (1618-1648) dobra te utracił na rzecz biskupstwa wrocławskiego. W drugiej połowie XVIII w. Gałążczyce znajdowały się w posiadaniu przedstawicieli brandenburskiej rodziny von Bardeleben. Po sekularyzacji posiadłości kościelnych w 1810 r. dobra biskupstwa wrocławskiego zostały sprzedane przez państwo pruskie w ręce prywatne. Kolejnymi właścicielami dóbr gałążczyckich byli m. in. niejaki Hoffmann (1820 r.), porucznik Friedrich Grosser (1845 r.) i Hans von Schaffgotsch (1891 r.), a ostatnim prywatnym właścicielem był do II wojny światowej dr Johann Francken-Sierstorpff.
Nad wsią góruje widoczna z daleka sylwetka kościoła parafialnego pw. św. Marcina, usytuowanego w centralnym punkcie miejscowości. Istniał przypuszczalnie już około 1300 r., a najstarsza zachowana wzmianka na jego temat pochodzi z 1376 r.
W 1605 r. zbudowano nową świątynię, zachowując przy tym mury starszego prezbiterium. Kościół został wówczas inkastelowany (ufortyfikowany) poprzez otoczenie go kamiennym murem cmentarnym o charakterze obronnym. W 1688 r. kościół został gruntownie odnowiony lub przebudowany. Kolejną przebudowę świątyni przeprowadzono w XX w. (dobudowa wieży i zachodniej części nawy).
Zabytkowe wyposażenie wnętrza świątyni obejmuje kamienną chrzcielnicę z XVI/XVII w., kamienną kropielnicę z początku XVII w. (przypuszczalnie), dwie rzeźby (św. Barbary i św. Piotra), obraz malowany na drzewie z XVIII w. oraz ludowy krucyfiks. W zewnętrzne ściany kościoła wmurowanych jest siedem renesansowych płyt nagrobnych z płaskorzeźbionymi postaciami zmarłych i kartuszami herbowymi (przypuszczalnie Barbara von Seydlitz ur. Pogarell, dwaj rycerze z rodu von Dreck, czworo dzieci). Nagrobki te pochodzą z końca XVI lub początku XVII w. Ósma płyta nagrobna, pochodząca z początku XVII w., ma charakter inskrypcyjny (z zatynkowanym napisem).
U stóp wzgórza kościelnego w Gałążczycach, po lewej stronie schodów prowadzących w kierunku kościoła, zachował się granitowy krzyż pojednania ("pokutny"). Jest to obiekt w typie krzyża św. Antoniego - w formie litery "T".
Inny krzyż pojednania znajduje się w sąsiedniej Mikołajowej (2 km na południowy zachód od kościoła w Gałążczycach), w odległości 250 m na północ od zabudowań gospodarstwa nr 23, w kępie drzew i krzewów po prawej stronie polnej drogi, prowadzącej niegdyś do kościoła w Gałążczycach. Za:
/
