Po powodzi w 1903 r. cesarski skarb wyasygnował znaczne kwoty na rzecz odbudowy miasta. Spowodowała, że szybko przystąpiono do budowy nowego trwałego mostu, a brzeg Białej umocniono betonowym murem. Prace te finansowała w całości i sama ich doglądała, dzięki czemu w ciągu dwu lat miasto otrzymało nowy betonowy most, a murowane brzegi zabezpieczyły na wiele lat miasto przed groźbą powodzi. Kiedy w lecie 1905 roku uroczyście otwierano nowy most, na cześć wspaniałomyślnej cesarzowej 22 października zorganizowano w mieście huczne przyjęcia i zabawy ludowe, na których pierwszy toast wznoszono na cześć Solenizantki.