Zespół pałacowy z 2 poł. XIX w. (pałac nr rej.: 469/W z 29.11.1980), (park nr rej.: 470/W z 29.11.1980).

Pałac zbudowany ok. poł. XIX w. zapewne wg projektu Wolffa ze Szczodrego. W 2. poł. XIX w. dobudowano do niego wschodnie skrzydło. Remontowany w 1997 r.

Budynek neogotycki, zwrócony jest frontem na południe, murowany z cegły, otynkowany, podpiwniczony, piętrowy. Zbudowany został na planie prostokąta, z dwiema czworobocznymi wieżami ustawionymi skośnie przy narożach od frontu i czterema wieżyczkami sześciobocznymi: dwiema na narożach od strony dziedzińca, dwiema akcentującymi osie elewacji bocznych. Układ wnętrz jest trzytraktowy, wielokrotnie zmieniany. Na osi znajduje się sień wejściowa, z wejściem z niskiego tarasu od frontu i szeroką klatką schodową.

Po obu stronach sieni są małe izby. Na piętrze w trakcie przyfrontowym mieści się duża tzw. sala rycerska, a po jej bokach salony. Elewacja frontowa i tylna są trzy-, zaś boczne sześcioosiowe, zwieńczone fryzem machikułowym z krenelażem. W elewacji frontowej na parterze otwór drzwiowy z dwoma wielkimi oknami po bokach, na parterze trzy porte-fenetre, prowadzące na balkon, rozpięty między narożnymi wieżami. Otwory drzwiowe i okienne we wszystkich elewacjach zamknięte łukiem Tudorów, na piętrze od frontu maswerkami i gzymsami. Ponad piętrem otwory strzelnicze. Obie frontowe wieże o ścianach boniowanych - w przyziemiu całkowicie, a wyżej na narożach.

Część parterowa wyznaczona solidnym gzymsem krenelażowym, w zwieńczeniu krenelaż nasadzony na machikuły. Otwory okienne rozglifione, różne w każdej kondygnacji - na parterze i piętrze prostokątne, na trzeciej kondygnacji bliźnie ostrołukowe, wszystkie, poza parterowymi, zwieńczone prostokątnie załamanym gzymsem. Dach dwuspadowy, niski, kryty blachą. We wnętrzach zachowały się fragmenty stolarki.

Pozostałości parku krajobrazowego o powierzchni 1,5 ha ze stuletnim drzewostanem.

Za