Lubsko - najstarsza stacja w województwie lubuskim, zbudowana w 1845 r. dla potrzeb "berlinki" - linii marchijskiej z Wrocławia przez do Berlina, a potem od 1875 r. obsługująca także skrót przez Jasień, Żagań i Miłkowice do Legnicy. Stacja węzłowa od 1897 r. - kolej prywatna Lubsko - Tuplice, uzupełniona w 1914 r. o odcinek północny Lubsko - Stróżka - Stary Raduszec. Budowa kolei prywatnej wymusiła otwarcie Małego Dworca, tzw. Południowego, zdewastowanego w 1945 r.
"Berlinka" przechodziła kilka razy modernizację, Intensywne prace modernizacyje podjęto w latach 20-tych i na początku 30-tych.

Stacja Lubsko (Sommerfeld) leżąca w połowie drogi pomiędzy aglomeracją Berlina i Wrocławiem świetnie nadawała się na punkt zmiany lokomotyw. Nie było na początku tak silnych parowozów, by całą trasę przejechać bez nawęglania i nawadniania, a te czynności wymagały czasu. Stąd w Lubsku podpinano następny parowóz, a ten który przyjeżdżał odczepiano, nie marnując czasu na inne czynności. Po modernizacji czas przejazdu miedzy Lubskiem a Berlinem zmniejszył się o pół godziny do 2 godz. 14 min. Lubsko w tym okresie było ważniejszym węzłem kolejowym niż Żary i Zielona Góra. Znajdowały się tu 2 parowozownie: duża - już rozebrana i mała (obecny magazyn zboża) oraz bogata infrastruktura. Lokomotywownia Lubsko miało status zakladu taboru (Bahnbetriebswerk - Bw). Parowozownia należała jeszcze pod Dyrekcję Kolei we Wrocławiu (KED/RBD Breslau) do 1945 roku. Parowozownia z warsztatem w Lubsku zatrudniała jeszcze w 1941r. 210 osób. Od lat 30. zaczęły docierać także silniejsze parowozy na serii BR03 (oznaczenie PKP Pm3), 03-10, i towarowe BR44, 50, 52. Zwłaszcza pociągi pośpieszne ciągnęły mocniejsze parowozy znormalizowanej serii BR01 i BR03 z Frankfurtu nad Odrą lub z Wrocławia, co stało się początkiem stopniowego zmniejszania roli Lubska jako stacji wiodącej w obsłudze "berlinki". Wszystko zmieniło się po II wojnie światowej, kiedy to szybką trasę (dwutorową magistralę kolejową) przecięła granica. Lubsko stało się najpierw stacją lokalną, a ostatecznie stacją końcową na tej trasie - pociągi do Gubinka przestały kursować w 1990 r. , osobowe do 30 maja 1986 roku. Na trasie jednotorowej, gdyż po wojnie drugi tor zdemontowano od Miłkowic do Żagania i dalej do Gubinka p. Lubsko i wywieziono w głąb Polski razem z całym układem górki rozrządowej z Lubska. Lubsko w czasach PRL było już tylko lokalnym węzłem z umiarkowanym ruchem pasażerskim i towarowym. Znajdująca się w Lubsku parowozownia była tylko jednostką pomocniczą parowozowni żagańskiej i do końca ery parowozów do Lubska właśnie zjeżdżały wszystkie żagańskie parowozy, gdyż tylko w Lubsku znajdowała się zapadnia do wywiązywania zestawów kołowych. Pod koniec maja 1990 r. Lubsko utraciło bezpośrednie połączenie z Wrocławiem (Świebodzkim). 31 maja 1991 wykonano ostatni kurs parowozem, który pokonał trasę Żagań - Lubsko – Żagań. Regres zaczął się właśnie w latach 1990-95, kiedy to likwidowano połączenia oraz zamykano trasy kolejowe. W efekcie tego, w maju 1994 roku definitywnie zamknięto stację w Lubsku a pozostała ciekawa i bogata infrastruktura kolejowa, praktycznie nietknięta przez wojnę, została w następnych latach zniszczona przez złomiarzy - mieszkańców pozbawionych zarobku i możliwości znalezienia pracy przy biernej postawie właściciela, czyli PKP i samorządu lokalnego, a tor do Gubinka i Niemiec został rozszabrowany. Ostatni pociąg z Lubska do Żagania odjechał 16 maja 1995 r. Tor z Jasienia p. Sieniawę Żarską do Żar został również rozebrany. Tym samym era kolei w Lubsku praktycznie dobiegła końca. Odcinek Lubsko – Bieniów - Żagań jest sporadycznie wykorzystywany w ruchu towarowym. Ostatni pociąg pasażerski do Lubska z miłośnikami kolei na pokładzie z lokomotywą parową Ty2-953 (z Chabówki) i wagonami tzw. 4-ro sekcyjną Bipą przyjechał 1 maja 2011 r. (moose - różne źródła, głównie