Nazwa wsi Urbanowice pochodzi od imienia Urban. Najstarsza wiadomość o istnieniu tej miejscowości pochodzi ze źródeł kościelnych i wymieniana jest w 1223 r. jako villa Urbani. Następne wzmianki dotyczące wioski pochodzą z 1510 i 1600 r. W dokumentacji z 1679 r. wieś zapisana jest, jako villa Urbanowice, a z 1688 r. pago Urbanowitz. W 1510 r. książe Jan Opolski daruje Urbanowice Wendzlowi Pelce , a w 1600 r. wieś tą odziedziczył hrabia Oppersdorf z Głogówka . W 1600 r. po zamążpójściu hrabianki Janiny wieś dostaje się właścicielowi Twardawy. W 1701 r. Ta właśnie hrabina Janina daruje Urbanowice klasztorowi cystersów w Rudach .Po sekularyzacji w 1810 r. właścicielem wsi w 1818 r. został ksiaże von Wittgenstein. Jego spadkobiercy sprzedają majątek w 1852 r. Henrykowi i Teodorowi Niellsen – fabrykantom z Aachen .Do wsi należały dwie małe kolonie Chudoba i Damnik . W czasach, kiedy jeszcze Urbanowice należały do klasztoru w Rudach to pod koniec XVII w. klasztor ten utrzymywał w wiosce duchownego administratora. Był nim niejaki Radzecki. Ziemia we wsi była dobra, do dworu należał las o dość miękkim drzewie. We wsi mieszkał jeden wolny kmieć, będący zarazem karczmarzem. Obwiązany był prowadzić wyszynk klasztornego piwa i wódki. Posesje swoja musiał zaopatrzyć sam. Rocznie płacił 9 talarów i 18 groszy czynszu gruntowego i miał obowiązek chodzić do strzyży owiec. W Urbanowicach było 14 kmieci pańszczyźnianych. Nie byli oni rozdzielni, ich posesje były na utrzymaniu klasztoru. Każdy z nich miał od zakonu następujący inwentarz: 4 konie, 1 wóz, 1 pług, 1 sochę, 3 brony, 12 korców żyta dla wysiewu ozimego, 12 korców owsa, 8 jęczmienia i 12 wyki dla siewu jarego .W ciągu tygodnia pracowali 3 dni na rzecz klasztoru.
We wsi było również 16 zagrodników pańszczyźnianych i ci również nie byli dziedziczni. Mieli nieco ziemi. W okresie od św. Mikołaja do św. Jerzego dwie osoby z rodziny pracowały przez 6 dni (ale tylko przez pól dnia) w tygodniu. Otrzymywali za to żywność. Czynszu nie płacili, dawali tylko 2 kury, 20 jaj i 3 sztuki przędzy. We wsi mieszkało dwóch młynarzy, istniał młyn i wiatrak wodny. Młynarze byli wolni , płacili czynsz i dawali kilka korców zboża i maki. Ponadto musieli pracować przy żniwach i ponosić inne drobne świadczenia. 19 wolnych zagrodników płaciło czynsz w wysokości 2 talarów i 20 groszy, oddawało 1-2 kury, 10-20 jaj oraz pracowali kilka dni przy żniwach . 7 wolnych chałupników miało podobna sytuacje do wolnych zagrodników. 6 wycużników musiało pracować podczas żniw dwa razy w tygodniu jeśli nie przekroczyli 60 lat życia . Używano ich również, jako gońców. W 1845 r. we wsi było 75 domów, zamek, szkoła (uruchomiona w 1814 r.), młyn i cegielnia. W 1875 r. w Urbanowicach znajdowało się 75 domów mieszkalnych (we wsi 56, we dworze 8, Chudoba-6, Damnik-5) W 1910 r. było 106 budynków mieszkalnych (wieś 94, dwór 12). Wyniki spisu ludności z 1910 r. przedstawiają się następująco: ogólna ilość mieszkańców we wsi i w majątku wynosi 703osoby. Jako język ojczysty polski podało 651 osób, a niemiecki 50. Ostatnim posiadaczem majątku w Urbanowicach był od 1926 do 1945 r. Aleksander Mettenheimer. Po zakończeniu II wojny światowej urbanowicki majątek przekształcono w Państwowe Gospodarstwo Rolne, a następnie w Stacje Hodowli Roślin.
Za grudynia.webpark.pl
