MENU
Leśna droga prowadząca w stronę wieży obserwacyjnej na wzgórzu Könnteberg.

Dodał: blatro° - Data: 2016-10-24 20:21:03 - Odsłon: 988
Rok 1920


Stary Węgliniec,(niem. Alt Kohlfurt) jako osada po raz pierwszy jest wzmiankowany w 1502 roku, kiedy to kroniki odnotowały powstanie kuźnicy żelaza, nad lokalnym zbiornikiem wodnym powstałym na rzece Czerna Mała. Przyjmuje się zatem, że początki miejscowości sięgają XVI wieku, choć pojedyńcze zabudowania tworzące osadę powstały zapewne nieco wcześniej. Od powstania kuźnicy, miejscowość sukcesywnie się rozrastała a rozwój był możliwy między innymi poprzez budowę licznych stawów hodowlanych dając zajęcie miejscowym. Proces ten jeszcze bardziej przyspieszył - po wykupieniu okolicznych terenów leśnych przez mieszczan zgorzeleckich. Ukształtowanie terenu pozwalało na łatwe osuszanie mokradeł, i na początku XVI wieku istniało w Puszczy Zgorzeleckiej ponad 30 stawów hodowlanych. Kilka z nich to były stawy w okolicach Starego Węglińca, a w samej wiosce powstał tak zwany staw tartaczny, który pełnił podwójną funkcję: po pierwsze dla kuźni dostarczał wodę niezbędną do produkcji żelaza, a po drugie pełnił funkcję hodowlaną, głównie karpia. Odławiane ryby dostarczano na mieszczańskie stoły do pobliskiego Zgorzelca. W pierwszej połowie XVIII wieku działał, tu jeszcze jeden mniejszy zakład hutniczy, ale już około 1760 roku, zakończono w nim produkcje żelaza. Wzrost, liczby mieszkańców spowodował, że pojawiła się potrzeba budowy kościoła. Wierni zwrócili się z taką prośbą i w 1513 roku biskup miśnieński wydał pozwolenie na wzniesienie niewielkiej drewnianej świątyni. Kościół powstał w/g jednych żródeł około 1518 roku. Natomiast Alfred Zobel (proboszcz węgliniecki w latach 1892-1902), szanowany znawca dziejów Górnych Łużyc - twierdził, że zezwolenie biskupa pozostało tylko udokumentowanym faktem historycznym, a kościół powstał dopiero w 1562 roku. Jego gruntowną przebudowę przeprowadzono w 1687 roku, kiedy to drewnianą dotychczas świątynię, zastąpiono murowaną budowlą, która przetrwała do dnia dzisiejszego. Od 1736 roku datuje się istnienie parafii węglinieckiej, na mocy decyzji elektora Fryderyka Augusta II z 31 grudnia 1735 roku. Wcześniej kościół pozostawał w jurysdykcji proboszcza pobliskiej Czerwonej Wody. Murowany kościół początkowo ewangelicki - powołania św. Anny, po 1945 został przekształcony w katolicki powołania Matki Boskiej Szkaplerznej. Okres wojny trzydziestoletniej, nie przynosi zbyt wielu informacji o Starym Węglińcu. Wiadomo jedynie, że wieś była w tym czasie wielokrotnie grabiona a mieszkańcy zmuszani do płacenia kontrybucji wojennych. Podobnie działo się w okresie wojny 7-letniej, kiedy to stacjonował tu najpierw w 1758 roku pułk piechoty Bredowa. Niespełna rok później we wrześniu 1759 roku stacjonowało tu ponad 12 tysięcy żołnierzy cesarskich, pod wodzą generała Weisera. Te ciągłe przemarsze żołnierzy i wysokie kontrybucje spowodowały, że rozwijająca się, perspektywiczna wieś, zaczęła podupadać - zapanowała drożyzna i głód. Okres wojen napoleońskich nie oszczędził niestety również Starego Węglińca. W krótkim czasie od marca do maja 1813 roku, był on rozkradany na potęgę, przez żółnierzy rosyjskich, pruskich a nawet francuskich (z korpusu Neya). Dopiero II połowa XIX wieku, przywróciła nadzieję wioski na stabilizację i rozwój. Przyczyniła się do tego budowa w 1846 roku jednej z pierwszych w Europie linii kolejowej na odcinku Wrocław - Żary, a następnie w 1848 roku połączenia ze Zgorzelcem, oraz w 1865 z Lubaniem. To doprowadziło do powstania ważnego węzła kolejowego, który zmienił diametralnie dotychczasowe oblicze wioski. Wraz z rozbudową infrastruktury kolejowej przy stacji kolejowej powstała kolonia, zwana Kohlfurt Bahnhof, która była zalążkiem dzisiejszego Węglińca. Od tego okresu pojawia się nazwa Kohlfurt Dorf, przemianowana później na Alt Kohlfurt - czyli Stary Węgliniec. Niewątpliwie ważnym wydarzeniem, wpływającym na rozwój miejscowości było rozpoczęcie wydobycia węgla brunatnego - w końcu XIX wieku. W 1905 roku została otwarta pierwsza kopalnia, a możliwość szybkiej dystrybucji wydobywanych kopalin, poprzez linie kolejowe, sprawiła, że sprowadzało się tu coraz więcej osób, które znajdowały pracę w okolicznych powstających "jak grzyby po deszczu zakładach". Dzięki wydobyciu powszechnie występującej tu gliny ceramicznej zaczął rozkwitać przemysł szklarski, a jedna z hut szkła powstała na granicy dzisiejszego Starego Węglińca i Węglińca. Liczne lasy sprzyjały rozwojowi przemysłu drzewnego i w tym okresie powstały w Starym Węglińcu 2 tartaki. W okresie II wojny światowej, pracowały tu przymusowo więźniowie z obozu jenieckiego, a także robotnicy przymusowi. Po 1945 roku wieś została zaludniona przez repatriantów głównie z byłego województwa stanisławowskiego. Osiedlili się tu w głównej mierze mieszkańcy kresów wschodnich z miejscowości Kochawina i Ruda, oraz wracający z walk o Berlin, żołnierze II Armii Wojska Polskiego.

  • /foto/6927/6927758m.jpg
    1895 - 1900
  • /foto/10147/10147969m.jpg
    1900 - 1905
  • /foto/8938/8938310m.jpg
    1901
  • /foto/10074/10074104m.jpg
    1905 - 1910
  • /foto/6643/6643769m.jpg
    1910
  • /foto/8841/8841518m.jpg
    1910
  • /foto/6719/6719276m.jpg
    1915
  • /foto/4929/4929569m.jpg
    1917
  • /foto/9611/9611164m.jpg
    1919
  • /foto/10275/10275347m.jpg
    1920 - 1925
  • /foto/4606/4606516m.jpg
    1920 - 1929
  • /foto/8719/8719179m.jpg
    1925 - 1930
  • /foto/5472/5472331m.jpg
    1930 - 1940
  • /foto/3484/3484149m.jpg
    1931
  • /foto/10146/10146032m.jpg
    1938
  • /foto/4552/4552180m.jpg
    2014
  • /foto/5617/5617170m.jpg
    2015

Aukcje internetowe

Poprzednie: Ratusz Strona Główna Następne: Kamienica nr 5