Zarys murów, stanowiący jednocześnie granicę średniowiecznego Głogowa został wytyczony w czasie jego lokacji w 1253r. Objęły one obszar zbliżony do kwadratu o powierzchni jednego łana, w tym też zamek książęcy. Początkowo miasto otoczono palisadą i prawdopodobnie umocnieniami drewniano - ziemnymi. Ceglane mury powstały najpóźniej w ostatniej ćwierci XIII wieku. Pierwsze wzmianki o nich pochodzą z 1323r. Budowę finansował sam książę. Wykonane zostały z cegły kładzionej w wątku wendyjskim, co jest widoczne w odrestaurowanych fragmentach. Miały wysokość około 7m, a grubość wynosiła około 1 metra. Wieńczyły je blanki. Dookoła biegła fosa. Obronność murów zwiększały baszty o prostokątnym przekroju, podzielone na kondygnacje przy pomocy drewnianych podestów. Pierwszy starszy pas murów liczył około 17 baszt otwartych do wewnątrz i 9 wież. Do naszych czasów zachowały się trzy baszty (częściowo zrekonstruowane) w zachowanych trzech fragmentach muru.
Do miasta wjeżdżało się od zachodu przez Bramę Brzostowską (później Brama Pruska), od południa - Szpitalną (zachowana, położona na przedłużeniu dzisiejszej ulicy Smolnej) i od wschodu - Polską. Na Bramie Odrzańskiej, znajdującej się naprzeciwko mostu na Odrze w pobliżu zamku, umieszczone były trzy postacie przedstawiające świętych i opiekunów miasta - św. Mikołaja, Matkę Boską z Dzieciątkiem i św. Katarzynę. Figury pochodziły z 1505 roku, z czasów kiedy w Głogowie rządził książę Zygmunt, późniejszy król Polski. Do naszych czasów zachowały się jedynie dwie konsole na których wspierały się figury (obecnie w zbiorach Muzeum w Głogowie). Przy bramach stawiano dodatkowe umocnienia i punkty obrony jak wieże, przedbramia i barbakany. W Głogowie podwójne przedbramie miała Brama Brzostowska, a przy Bramie Polskiej znajdował się barbakan. Oprócz bram wjazdowych były też w murach obronnych wąskie przejścia - furty: św. Jana, Bożego Ciała, Młyńska , Dominikańska. Na początku XV wieku rozbudowano umocnienia o drugi pas murów. Zabudowa w Głogowie początkowo nie dochodziła do murów obronnych. Wzdłuż nich od strony miasta biegła uliczka ułatwiająca dostęp do pozycji obronnych. Pozwalała szybko przerzucać wojsko na odcinki najbardziej zagrożone, jej pozostałością jest dzisiaj ulica Starowałowa.