Sanktuarium św. Anny. Kościół wzniesiony (ok. 1485-1516). Z fundacji Mikołaja i Krzysztofa Strzały. Wzmiankowany w piśmie bp. Jana z Turzo w 1516 r. Rozbudowany po 1656 r. z fundacji hr. Melchiora Ferdynanda de Gaschin.
Sanktuarium św. Anny zostało przebudowane w 1781 r. przez mistrza budowlanego Krzyszofa Worbsa. W 1853 r. odnowiony, W 1868 r. zostały wzniesione wieże. Gruntownie odrestaurowany w latach 1958-1960 za czasów gwardiana o. Bertolda Altanera.
Wystrój kościoła jest gotycko-barokowy, orientowany. Murowany z kamienia łamanego, otynkowany. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, z nową kaplicą Matki Boskiej Częstochowskiej od strony południowej. Pod prezbiterium dwuczęściowa krypta grobowa. Zakrystia od strony południowej w pomieszczeniach klasztornych. Szersza, trój-przęsłowa nawa na planie czworoboku, zwężającego się od strony zachodniej o osi odchylonej od prezbiterium. W prezbiterium sklepienie kolebkowo-krzyżowe. w nawie kolebkowe z lunetami.
Ściany w prezbiterium rozczłonkowano pilastrami, w nawie filarami przyściennymi dźwigającymi przełamujące się belkowanie. Tęcza zamknięta jest półkoliście. Chór muzyczny murowany, nadwieszony na szerokiej arkadzie. Na zewnątrz kościół otynkowano. Dachy siodłowe, nad kaplicą pulpitowy, kryte blachą miedzianą. Nad nawą dostrzegamy wieżyczkę na sygnaturkę kształtu barokowego i wieża z 1868 r. Ze wschodniej strony kościoła dobudowana kapliczka św. Anny z 1804 r. , wybudowana przez gwardiana O. Hilaryona Tutejskiego, w niej kopia figurki św. Anny Samotrzeciej z 1770 r.
Na podstawie Wikipedii