Początkowo Odrę w okolicy Nowej Soli przekraczano za pomocą przepraw promowych a na początku XIX wieku mostami pontonowymi budowanymi przez wojsko. W połowie dziewiętnastego stulecia miejskie władze podjęły starania o budowę mostu, na którą zgodę wydał w roku 1870 rząd pruski. Realizacją inwestycji zajęła się spółka akcyjna, której akcjonariuszami byli m.in. mieszkańcy Nowej Soli. Budowę zlecono firmie Lehmann & Ringsleben z Krosna Odrzańskiego. Niecały rok po jej rozpoczęciu, w styczniu 1871, most oddano do użytku organizując przy tej okazji wielki festyn. Była to budowla drewniana o długości 190 metrów i szerokości 9 metrów. Filary mostu były zabezpieczone drewnianymi "łamaczami lodu". Jednostki żaglowe i parowce mogły przepływać pod mostem bez składania masztów i kominów, ponieważ był on wyposażony w ruchome przęsło o konstrukcji klapowej o napędzie ręcznym. Przejazd przez most był płatny a opłatę mostową pobierał pracownik dodatkowo obsługujący ruchomą część mostu. W połowie lat 20. XX wieku stwierdzono, że konieczne jest przeprowadzenie kapitalnego remontu mostu ale okazało się to nieopłacalne. Ponadto przestarzała konstrukcja coraz częściej powodowała utrudnienia w ruchu na rzece jak i w transporcie drogowym. W tej sytuacji w roku 1926 rozpoczęto starania o wybudowanie nowego mostu o bardziej nowoczesnej konstrukcji. Nowy most powstał ok. 80 metrów powyżej starego (w górę rzeki), jego budowę ukończono w roku 1932. Stary drewniany most został rozebrany.
/Petroniusz w oparciu o Nowosolskie ulice, tom 1, Muzeum Miejskie w Nowej Soli, 2009/