Ziemie na których są położone Galowice pozostawały pod panowaniem polskim, czeskim, pruskim, niemieckim i od 1945 r. ponownie polskim. Nazwa wsi zmieniała się, lecz zawsze brzmiała podobnie: Galowitz -1270 r., Gallowitz -1279 r., Galowicz -1307r., Galovicz -1338 r., Galowicze - 1459 r., potem już do roku 1937 funkcjonowała nazwa Gallowitz, którą zmieniono na Gallen. Od 1945 roku używana jest nazwa Galowice.
Wieś była wzmiankowana już w 1269 r. i 1297 r. W roku 1307 odkupił ją od Henryka von Biberstein Arnold ze Świdnicy, a jego syn sprzedał mieszczanom z Wrocławia - braciom Mikołajowi i Arnoldowi von Nicze. W r.1339 Galowice otrzymały lokację (jako własność świecka) na prawie niemieckim. W 1483 właścicielem wzmiankowany był Sachs. W 1456 r. majątek przeszedł w ręce wrocławskiego mieszczanina Petera Falkenhayna. Kolejno dobra znajdowały się we władaniu rodzin: Ungerathen, Haugwitz, od 1529 r. - von Manau, po czym przez małżeństwo przeszły na Gutthaetterów. Christoph Gutthaetter sprzedał Galowice w 1560 r. Karlowi Veit, a jego syn w 1571 r. rodzinie Kromayer. Po stu latach w 1686 właścicielem Gallowitz zostali Anna i Christoph von Gutsmuths, którzy w 1739 roku zbyli folwark Georgowi Wenzel von Loos. Posiadłość po dwudziestu latach następnie przeszła do Carla Ignatza Salice, a od roku 1780 właścicielem Gallowitz był Tajny Radca Franz Weichard von Scribensky. Zmarł on w roku 1809 i dla upamiętnienia postawiono mu pomnik w pałacowym parku. Następnie majątek dostał się w posiadanie rodziny von Tschiersky, od której w roku 1826 odkupił go Radca Miejski Karl Friedrich Heymann z Wrocławia. W roku 1840 posiadłość nabył deputowany Emil Otto von Lieres und Wilkau, który później ożenił się z Agnes von Prittwitz und Gaffron. W okresie tym znacznie rozbudowano pałac oraz powiększono posiadłość przez kupno w roku 1847 Repplina (Rzeplina) oraz Tschauchelwitz (Szukalic). Całość terenów rolnych liczyła 2500 mórg. W Galowicach zbudowano kotłownię parową, powiększono zabudowania gospodarcze. Należy dodać ,że posiadłość była położona na najbardziej żyznych glebach Śląska, znakomitych do uprawy pszenicy i buraków cukrowych.
W 1925 roku zbudowano polową kolejkę wąskotorową, wiodącą z Jaksonowa (Jackschönau), przez Galowice do Szukalic (obecnie Żórawina Osiedle). Druga kolejka odsługiwała folwark Galowice. Kolejka pozwalała na zbieranie z pól buraków cukrowych i dowożenie ich do cukrowni w Szukalicach - obecnie Żórawina Osiedle, gdzie produkowano surowy ( brązowy) cukier, transportowany dalej kolejką wąskotorową do cukrowni na Klecinie (Klettendorf). Trasa przebiegała wzdłuż rzeki Ślęzy pomiędzy Szukalicami i Rzeplinem. Za Szukalicami tory przecinały drogę i prowadziły wzdłuż niej do Komorowic i dalej przez Lasową do Kleciny. Po II wojnie, aż do 1966 roku ciuchcia przewoziła tylko buraki z rozszabrowanej cukrowni w Żórawinie, w której pozostał tylko punkt skupu. Wąskotorówka z Jaksonowa do cukrowni w Żórawinie -Osiedle funkcjonowała do 1961 r.
Transport w obrębie majątku Galowice odbywał się także na torach. Odgałęzienia tej kolejki prowadziły z pól do wszystkich zabudowań przy placu folwarcznym oraz lokalnej gorzelni.
Resztki torów oraz ślady po torach widać wyraźnie w starobruku drogi przechodzącej przez barokową bramę w Galowicach ( datowaną na rok 1721). Na przełomie XIX i XX wieku funkcjonowały w Galowicach dwie kuźnie. Jedna z nich jest położona na terenie majdanu (placu folwarcznego), druga visa vis bramy pałacowej.
Wieść niesie, że Emil von Lieres und Wilkau gościł w swoich dobrach lubianego przez naród cesarza Fryderyka III, którego panowanie trwało bardzo krótko, gdyż zmarł 3 miesiące po zgonie swojego dziadka Wilhelma I. Dla uczczenia obojga cesarzy – królów Prus właściciel Galowic położył w parku pałacowym widoczny do dziś kamień z napisem: "Moim drogim, najukochańszym Cesarzom Wilhelmowi I i Fryderykowi III zmarłym 9/3 i 16/6.1888 r. Gallowitz Emil von Lieres und Wilkau".
Galowice pozostały własnością rodziny von Lieres und Wilkau aż do wybuchu II wojny światowej , a być może do 1945 r.Z zachowanych pocztówek widać , że we wsi funkcjonowała restauracja z domem gościnnym (pod dzisiejszym numerem 4). Szyld na budynku brzmiał: Reinhold Ehrenberg Gasthof & Ausspanung. Nazwa informuje, że był tam zajazd wraz ze stacją wymiany koni w zaprzęgach. We wsi istniał także posterunek celny, poczta, sklep z artykułami metalowymi Henschela.
Szachulcowy spichlerz zbożowy związany z folwarkiem dworskim w Galowicach powstał w I poł. XVIII wieku i jest ostatnim ocalałym na Dolnym Śląsku drewnianym obiektem gospodarczym o tak dużej kubaturze. Posiada drewnianą konstrukcję szkieletową o ścianach zewnętrznych pierwotnie wypełnionych glinobitką (gliną zmieszaną z ciętą słomą). Parterowa ściana północna wykonana została z barokowej, ręcznie formowanej cegły. Skarb Państwa sprzedał zdewastowany spichlerz w roku 1998. Nowy właściciel przeprowadził pod okiem konserwatora zabytków remont zabezpieczający, dodając w mansardowym dachu lukarny. Obecnie obiekt jest własnością Fundacji Gallen i został z dużą starannością odrestaurowany wraz z odbudowaną przybudówką obecnie mieszczącą kawiarnię i pomieszczenia socjalne. W roku 1910 wieś Gallowitz zamieszkiwało 196 osób, trzydzieści lat później ich liczba zwiększyła się do 279, obecnie Galowice zasiedla ponad 300 mieszkańców.
Drugą wojnę Galowice przetrwały z niewielkimi stratami, ucierpiał jedynie budynek dawnej restauracji. Niemieckich mieszkańców Galowic wysiedlono w roku 1946 roku. Ich domy zajęli repatriowani ze wschodnich terenów Polski (obecnie Ukraina) mieszkańcy wsi z okolic Żytomierza. W okresie gospodarki socjalistycznej i potem przemian ustrojowych pałac, folwark i wszystkie zabudowania zostały zdewastowane, rozkradzione i w częściach sprzedane. Spektakularnym, końcowym aktem wandalizmu było zwalenie wieży pałacowej przy pomocy stalowej liny zaczepionej do ciągnika rolniczego i rozebranie na cegły do budowy prywatnych domów. W roku 2011 w Galowicach pozostało niewiele śladów z dawnej świetności tej wsi. Przyszłość jawi się jednak w barwach optymistycznych. Od szeregu lat powstają w Galowicach nowe domy, stawiane przez ludzi wykształconych, aktywnych. Lokalna społeczność powoli odbudowuje swoją tożsamość, powstała Grupa Odnowy Galowic. Wznowiła działalność świetlica wraz z placem zabaw, Fundacja Gallen zrewitalizowała spichlerz i majdan folwarczny. Coraz liczniej odwiedzają wieś turyści i zorganizowane grupy miłośników powozów i zaprzęgów.