Na rogu ulicy Jedności Robotniczej i Poczdamskiej znajduje się budynek, który łączy w sobie wielkomiejski charakter z prowincjonalnym ciepłem. Jest to jeden z nielicznych zachowanych przedwojennych obiektów, dających wyobrażenie o świetnej architekturze dawnego Głogowa. Po likwidacji ostatnich umocnień twierdzy, wytyczono szereg nowych działek budowlanych w pobliżu dworca kolejowego. Dużą narożną działkę, znajdującą się u zbiegu dawnych ulic: Królewskiej i Dworcowej, nabył Ernst Wolf - znany hotelarz i gastronom. Wybudowano na niej i otwarto w roku 1908 hotel „National”. Dysponował on 50-ma pokojami z 74-ma łóżkami; posiadał sale konferencyjne, wystawowe, do spotkań towarzyskich, a także salę przeznaczoną na uroczystości rodzinne i posiedzenia stowarzyszeń. Świętowano w nim między innymi doroczne winobrania. Wówczas otoczenie tej nowej budowli było niezabudowane; był to 5-ty lub 6-ty dom pomiędzy Starym Miastem i Dworcem Kolejowym, a ulice nie były jeszcze pokryte brukiem. Znajdował się on bezpośrednio przy dawnym dworcu, był ekskluzywny, a zarazem miły i przytulny. W 1917 r. zmieniono nazwę hotelu na mocy uroczystego aktu, za osobistym zezwoleniem marszałka Hindenburga, na Hotel „Hindenburg”. Bliskość dworca, wysoki poziom usług i prestiż spowodowały, iż prosperował znakomicie; jeszcze szereg lat po II wojnie światowej funkcjonował jako miejski hotel „Odra". Jest to budynek pięciokondygnacyjny, o wyraźnie zaznaczonej bryle, w kompozycji której jeszcze dziś słychać echa modnej podówczas secesji. Jego elewacje były wspaniałym przykładem tego stylu, cechującym się miękką linią, bogatą ornamentyką, szczegółowym detalem o motywach roślinnych i elementach zwierzęcych. Elewację północną podkreśla dwupiętrowy wykusz, z 4-ma balkonami w formie loggii, zwieńczony wkomponowaną w dach lukarną. Nad głównym wejściem do restauracji elewację zaokrąglono, uzyskując efekt miękkiego narożnika, pod którym po obu stronach podcieni umieszczono dwie kobiece płaskorzeźby. Elewacja zachodnia została zakomponowana w sposób odmienny. Cechuje ją charakterystyczne dla secesji przesunięcie osi symetrii szczytu i wykusza balkonowego w układzie podwójnej triady, które jednak razem stanowią nierozerwalną całość, przenikają się wzajemnie i pozostają w równowadze. Szczyt wznosi się na wysokość dwóch kondygnacji ponad linię głównego gzymsu i zakończony jest bardzo plastycznym elementem zdobniczym, podkreślającym strzelistość dachu - pierwotnie posiadał on na czubku uskrzydlony kamienny tors. Z uwagi na wysunięcie frontu poza linię planowanej zabudowy wzdłuż ul. Królewskiej (obecnie Jedności Robotniczej), zaprojektowane zostało pełne uroku cofnięcie z narożnymi balkonami i kamiennymi tralkami w formie łuku. W parterze pod nimi znajduje się boczne wejście, które niegdyś wiodło do oficyny. Cała kondygnacja przyziemia posiada duże okna wystawowe z wewnętrznymi podziałami, a także bramę wjazdową na podwórze. Wejście do hotelu znajdowało się po stronie północnej, a szeroki korytarz prowadził do pięknej, obecnie mocno zabudowanej, klatki schodowej, której rzut oparto na elipsie. Naroże dachu wieńczyła, dziś nieistniejąca, wysoka ażurowa latarnia ze szpicą, a połacie dachowe wzbogacały, również już nieistniejące, liczne mocno przeszklone lukarny w układzie pasmowym oraz drugi mniejszy szczyt, z którego wyrastała wspomniana wyżej latarnia. Całą elewację pokrywała bogata stylowa ornamentyka, a każdy detal został dopracowany w szczegółach z wielką dbałością i pieczołowitością. (Sławomir Krawczyk) Za: http://www.glogow.pl/tzg/bibioteka_mulimedialna/ezg/46.pdf