Jesteś niezalogowany
NOWE KONTO

Polski Deutsch

      Zapomniałem hasło/login


ä ß ö ü ą ę ś ć ł ń ó ż ź
Nie znaleziono żadnego obiektu
opcje zaawansowane
Wyczyść




Brama Cesarska, Wrocław
Irena Wolanin: Dzięki.
Gronów
blatro: Dziękuję :)
Nastawnia, Wrocław
Popski: Założyłem obiekt.
pl. Wyszyńskiego Stefana, kard., Jelenia Góra
chrzan233: Troszkę zbliżone ujęcie, przynajmniej lewa strona:
pl. Wróblewskiego Walerego, gen., Wrocław
Mmaciek: Obiekt dla słupa był założony w innym obiekcie ze słupem (stąd ul. Rydygiera). Wyprostowałem.

Ostatnio dodane
znaczniki do mapy

Danuta B.
Danuta B.
Zbigniew Waluś
Danuta B.
Danuta B.
Alistair
Zbigniew Waluś
Zbigniew Waluś
Danuta B.
Alistair
Danuta B.
Danuta B.
Danuta B.
McAron
MacGyver_74
Mmaciek
Popski
StaSta
Mmaciek
sawa
MacGyver_74

Ostatnio wyszukiwane hasła


 
 
 
 
Dwór i pałac w Ochli
Autor: Popski°, Data dodania: 2009-11-20 12:03:32, Aktualizacja: 2009-11-20 12:03:32, Odsłon: 2425

Zarys historii
Dwór w Ochli (niem. Ochelhermsdorf) jest częścią dawnego założenia dworsko-folwarcz­nego położonego w tzw. Ochli Górnej. Usytuowany jest w północno-zachodniej części wsi. Z dawnego założenia pozostały XVIII-wieczne oficyny dworskie (obecnie pełniące funkcje mieszkalne) oraz budynki inwentarskie, park w postaci śladowej a także resztki wy­gradzającego ceglanego muru. W chwili obecnej dwór jest w użytkowaniu Muzeum Etno­graficznego w Ochli.

Ochla ma starą metrykę, sięgającą najpewniej początków XIII wieku. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1305 roku, odnotowana w „Regestrze Głogowskim” gdzie występuje pod nazwą „Hermansdorf”. W innym dokumencie – w „Obwieszczeniu Awiniońskim” z roku 1376, użyto nazwy „Hermansvilla”. Pierwszymi znanymi właścicielami wsi, wymieniony­mi w 1400 roku, byli Hans i Kunz von Knobelsdorff. Przed rokiem 1532 nastąpił podział miejscowości na Ochlę Górną, której właścicielem był Christoph von Knobelsdorff i Środ­kowo-Dolną, którą władał Nickel von Rothenburg. Ochlą Górną ród Knobelsdorff wła­dał do początków XVII wieku (w 1555 r. wzmiankowani są Siegmund i Ernst Knobels­dorff). W 1620 roku Ochlę Górną kupił Christoph von Gersdorff, który wcześniej wyku­pił również inne części wsi, należące do Unruhów i Rothenburgów. W 2. poł. XVII wie­ku Ochla przeszła na własność rodu von Unruh. W 1681 roku właścicielem został Otto von Unruh, z którego osobą związane jest wybudowanie dworu w Ochli Górnej. Rok bu­dowy siedziby „1684” został umieszczony na tablicy erekcyjnej, znajdującej się w porta­lu głównym. Prace we wnętrzu zakończono w 1687 roku. Następnie po roku 1687 wznie­siono budynek spichlerza oraz założono ogród. W związku z tym, iż protestanci nie mieli własnej świątyni, we dworze umieszczono kaplicę dla nich. Po śmierci Ottona von Unru­ha majątek uległ podziałowi pomiędzy jego synów: Ochlę Górną odziedziczył Erdman, a Dolną Christoph Georg. Po bezpotomnej śmierci Erdmana, Ochla Górna znalazła się w rękach rodu von Nassau, który był w jej posiadaniu do 1789 roku. W 1770 roku do dworu, od strony frontowej dostawiono kamienną balustradę, podkreślającą wejście głów­ne. W latach 1789-1845 folwark w Ochli Górnej był własnością rodziny von Schlabren­dorf. W 2. poł. XIX wieku majątek dziesięciokrotnie zmieniał właścicieli. Około 1930 roku został rozpalcerowany, a ostatnim właścicielem dworu, do 1945 roku, był ogrodnik Albert Bohr. Po wojnie obiekt był użytkowany jako mieszkalny. Eksploatowany był bez re­montów, co doprowadziło do jego zniszczenia. Od 1983 roku jest własnością Muzeum Et­nograficznego w Ochli.

Dwór

Barokowy dwór jest budowlą jednorodną, przetrwałą w pierwotnej postaci. Jego architek­tura posiada czytelne związki ze sztuką Palladia oraz XVIII-wiecznymi pałacami francuski­mi. Dwór wzniesiony na rzucie prostokąta, jest budowlą dwukondygnacyjną, podpiwni­czoną, nakrytą dachem czterospadowym, pokrytym dachówką karpiówką. Elewacje na po­ziomie pierwszej i drugiej kondygnacji mają rytmicznie rozmieszczone, prostokątne okna, obwiedzione uszakowymi obramieniami. Umieszczony na osi portal, z zamkniętym półko­liście otworem wejściowym, ujęty jest parą zdwojonych rustykowanych pilastrów. W nad­prożu portalu znajduje się inskrypcja fundatora i roku budowy dworu. Portal wieńczy gie­rowany fronton pierwotnie zdobiony kartuszami. Z pierwotnego wyposażenia i wystroju zachowały się cztery kominki oraz bogata dekoracja sztukatorska z elementami roślinnymi i symbolicznymi przedstawieniami figuralnymi.

Po II wojnie światowej w latach 70. XX wieku przełożono dach, przemurowano nadproża okienne i zagrożenia w murach zewnętrznych, osadzono nową stolarkę okienną oraz od­gruzowano obiekt. Od 1983 roku rozpoczęto prace, mające przystosować dwór na cele Muzeum Etnograficznego. W latach 80. XX wieku wzmocniono stop, wymieniono część elementów więźby dachowej, przełożono dach. W latach 90. XX wieku przeprowadzono konserwację sztukaterii na parterze i piętrze.



Pałac

Pałac w Ochli wchodzi w skład dawnego założenia pałacowo-folwarcznego położonego w tzw. Ochli Dolnej. Usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi. Z dawnego założenia folwarcznego, leżącego na południe od pałacu, pozostały budynki dawnej ujeż­dżalni i mieszkania służby folwarcznej, oficyna, dwie stodoły, budynek owczarni, zaś na wschód usytuowane są resztki parku założonego w początkach XIX wieku oraz fragment wygradzającego ceglanego muru. W chwili obecnej pałac pełni funkcję mieszkalną.

W roku 1715 majątek w Ochli Dolnej kupił David von Schwemmler. W rękach tego rodu pozostawał on do roku 1788, kiedy zakupił go komisarz sądowy z Zielonej Góry – Jan Adolf Schneider. Jego staraniem przy folwarku Ochli Dolnej wzniesiono pierwszą tutaj sie­dzibę – obecny pałac. W 2. poł. XIX wieku i początkach XX majątek wielokrotnie zmie­niał właścicieli, a w 1930 roku został rozpalcerowany, pałac zaś utracił funkcję rezydencjal­ną. Po II wojnie światowej obiekt został zaadaptowany na mieszkania gminne.

Klasycystyczny pałac zbudowany został w 1792 roku staraniem Jana Adolfa Schneidera. Projektantem obiektu był zapewne nierozpoznany architekt, wywodzący się z kręgu szko­ły berlińsko-poczdamskiej. Pałac bryłą i wystrojem wnętrz nawiązuje do typów rezydencji rozpowszechnionych w końcu XVIII wieku. Budowla założona na planie prostokąta ma dwie kondygnacje, jest podpiwniczona, nakryta dachem czterospadowym z wystawkami od strony frontowej. Fasada rozczłonkowana została trzema pseudoryzalitami, z których środkowy wzbogacony jest czterema jońskimi pilastrami, boczne zaś mają skromne bonio­wanie. Horyzontalnymi akcentami w kompozycji fasady są gzymsy: międzykondygnacyj­ny i wieńczący, ten drugi wzbogacony ząbkowaniem w partii środkowej. Rozmieszczone symetrycznie w elewacjach prostokątne okna mają obramienia spięte kluczami i ozdobio­ne sztukatorsko motywem girland, lambrekinów, cekinów i rozet. Z zabytkowego wystro­ju wnętrz zachowały się częściowo: fasety na parterze, sztukaterie sufitów, kominek, we­wnętrzna stolarka okienna i drzwiowa oraz fragmenty balustrady XVIII-wiecznych scho­dów i parkietu.

Po II wojnie światowej w latach 1968-1972 przeprowadzono kapitalny remont pałacu, adaptując go na mieszkania gminne dla 14 rodzin. Wprowadzono wtedy nowe podziały wnętrz, częściowo usunięto stolarkę okienną i drzwiową, w tym drzwi wejściowe, wymie­niono podłogi.


Elżbieta Liczner
Źródło:
"Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"

/ / / / 22 /
/ / / / 4 /