Budynek zakonu był drewniany do końca XVII wieku. W 1733 r. po kolejnym pożarze, odbudowany został według projektu mistrza murarskiego Fryderyka Gansa z Karniowa. Na podstawie malowidła znajdującego się na sklepieniu w kaplicy św. Józefa, ukazującego zabudowania klasztorne z roku 1756. Barokowy budynek klauzury wzniesiono jako budowlę piętrową z kamienia łamanego oraz cegły. Zgodnie z budowlaną praktyką zakonną usytuowany został po południowej stronie bazyliki, natomiast całą szerokość skrzydła zachodniego, wysunięto przed jej lico. Plan oparty na kształcie czworoboku otaczającego wirydarz. Między fasadą główną kościoła a zachodnią częścią budynku klauzury, znajduje się sień przejazdowa wiodąca na dziedziniec. Teren klasztoru otoczony został murem kurtynowym i podzielony murami działowymi, wydzielając w ten sposób dziedziniec kościelny z wolnostojącą kapliczką i spichlerzem oraz ogrodami po stronie zachodniej założenia. Innym przedstawieniem na którym widnieją zabudowanie klasztorne, jest rycina Friedricha B. Wernera, z około połowy XVIII w. Ukazuje ona najprawdopodobniej druga fazę barokowej przebudowy opactwa. Przemawia za tym, ukazana bogatsza forma elewacji zachodniej bazyliki, natomiast wschodnie skrzydło klauzury oraz krużganek północny, mają formę dwukondygnacyjną. Na rycinie przedstawione są w całości zabudowania gospodarcze klasztoru- browar, piekarnia, dom czeladzi ze spichlerzem oraz dwa inne budynki gospodarcze natomiast kierunku zachodnim, rozciągał się ogród warzywny. Dziedziniec kościelny zamknięto od północy jednokondygnacyjnym budynkiem, pełniącym najprawdopodobniej funkcję stajni, obok niej usytuowany został budynek bramny. Od strony południowej, w miejscu obecnej ozdobnej bramy zwieńczonej szczytem, znajdowało się dodatkowe wejście do kompleksu. Pod koniec XVIII wieku, nad potokiem , na zachód od klauzury wzniesiono także młyn, w późniejszym okresie przebudowywany.