Trójnawowa bazylika bez transeptu z prezbiterium i nawami bocznymi zamkniętymi trójbocznie. Ponieważ rozwiązanie takie, charakterystyczne jest dla schyłku XIV i całego XV wieku, natomiast kościół datowany jest na XIII- XIV wiek, nie wykluczone jest że mamy tu do czynienia z budowlą późnogotycką, która stanęła w miejscu wcześniejszej. Jej gotycki program nie został jednak do końca zrealizowany, zachodnie partie kościoła dobudowane zostały dopiero w epoce baroku.
Późniejsze przebudowy pochodzą z XIX wieku, miały one miejsce już po kasacie klasztoru (24 listopada 1810 roku). W latach 1833- 1834, wówczas zburzono skrzydło wschodnie, pozostawiając krużganek. Remonty wnętrz przeprowadzone zostały w 1860 roku oraz na początku XX wieku.

Budowę kościoła rozpoczęto od wielobocznie zamkniętego prezbiterium ze skarpami, tę część datować można na 2 poł. XIV wieku. Kolejnym etapem było wzniesienie naw bocznych formując gotycką bryłę znaną nam z opracowań. Drugą fazą budowlaną, było przedłużenie istniejącej już gotyckiej świątyni ku zachodowi oraz domkniecie bryły wieżą. Tę partię świątyni datować można na 3 ćwierć XIV wieku.
Średniowieczny kościół wzniesiony został w większości z kamieni łamanych o niejednorodnym kształcie i wielkości. W partii strychowej budynku, zachowany został przekrój muru pierwotnej fasady zachodniej, zbudowanej z cegły palcówki ułożonej w wątku gotyckim. Ze znacznej szerokości bazyliki, wywnioskować można iż w trakcie planowania budowy kościoła, architekci chcieli wielkością nawiązać do współczesnych budowli tego typu. Brak środków finansowych uniemożliwił jednak pełne wykonanie zamierzenia, dlatego z tego okresu pochodzi jedynie wschodnia część obiektu w której już zastosowano konstrukcję bazylikową. Trójnawowy nieoskarpowany korpus, zamknięty został we wschodniej partii trójbocznymi, oskarpowanymi zamknięciami stanowiącymi kaplice boczne. Wnętrze kościoła, podzielone zostało międzynawowymi arkadami o ostrołucznym profilu. Całość przekryta została sklepieniami krzyżowo- żebrowymi, które do dziś przetrwały jedynie w trzech wschodnich przęsłach naw bocznych oraz ich zwieńczeniach, jak również w jednym wschodnim przęśle nawy głównej.