Obecność w Nowej Soli gminy braci morawskich wywarła wpływ nie tylko na gospodarkę, zaznaczyła się także w urbanistyce i architekturze miasta. Był to odłam anabaptystów powstały w XVI wieku w Niemczech, a najbardziej rozpowszechniony na Morawach. Ich wiara kładła nacisk na równość społeczną, zaś w zbiorowości gminy nakazywała wspólnotę dóbr. Do Nowej Soli przybyli w 1744 roku i otrzymali do zagospodarowania południowe obrzeże terenu przewidzianego do rozbudowy miasta (ulice Wrocławska, Muzealna i Wróblewskiego). Odpowiednio do wyznawanych zasad ukształtowany został układ przestrzenny ich gminy. Zbudowano jak na tamte czasy duże, piętrowe domy, osobne dla rodzin, dla panien (sióstr), kawalerów (braci) i dla wdów. Wznieśli ponadto dom modlitwy, aptekę, łaźnię, sklep oraz tkalnię.
Na tle ówczesnych warunków sanitarnych, panujących w miastach, pełnych błota i śmieci, kolonia braci odznaczała się nadzwyczajną czystością. Ulice wysypane były piaskiem i obsadzone drzewami, a na tyłach domów rozciągały się piękne ogrody.

W czasie wojny siedmioletniej, w 1759 roku przeciągające przez Nową Sól wojska rosyjskie splądrowały miasto. Szczególnie okrutnie potraktowały gminę braci morawskich, dopuszczając się bezlitosnej grabieży i gwałtów, wreszcie podpalając ich domostwa. Bracia opuścili miasto i powrócili dopiero po pięciu latach, aby odbudować swą kolonię.

Źródło: http://www.nsol.republika.pl/historia_ns/historia_ns.html#bracia