Wieś w Kotlinie Proboszczowickiej na Pogórzu Kaczawskim, nad Skorą (prawy dopływ Czarnej Wody) wspomniana po raz pierwszy w 1206 roku (jako Probosthougay i Probosthou Gay), pojawia się w buli papieża Innocentego III w 1216 roku wystawionej dla klasztoru lubiąskiego, gdzie mówi się o darze Henryka I Brodatego dla cysterek trzebnickich (mieszkali tu kamieniarze i chłopi służebni); lokowana na prawie niemieckim w 1323 roku. W II połowie XIII wieku stała się własnością Bolesława II Rogatki. W 1327 roku jako właściela wymieniono Henryka von Seydlitz. Od 1556 roku, w okresie Reformacji stała się, na kilka wieków, właśnością rodu von Redern. Według lokalnej tradycji (podobnie jak w kilku innych miejscowościach) właśnie tutaj wygłoszono pierwsze kazanie w zreformowanym kościele. Od około 1550 roku nauczał tu pastor Melchior Lebelt (Liebold). Podczas wojny 30-letniej, w odróżnieniu od pobliskiej Pielgrzymki, Proboszczów został doszczętnie zniszczony. Ponieważ wieś znajdowała się na obszarze księstwa legnickiego, gdzie dozwolone były protestanckie praktyki religijne, tuż przy granicy z księstwem świdnicko-jaworskim tutejszy kościół stał się bardzo atrakcyjny dla protestantów i w latach 1653-1742 pełnił rolę tzw. kościoła ucieczkowego. Przybywali doń wierni z 16 miast i 91 wsi. Po II wojnie światowej wieś nosiła różne nazwy: Bystrzyca, Proboszczowy Gaj, Proboszczowice, Proboszczów Gaj, a od 1946 roku nosi nazwę Proboszczów.