Wrocławskie muzeum zostało wybudowane w latach 1875-1880 według projektu niejakiego von Ratheya, w stylu klasycystycznym. Budynek był dwukondygnacyjny, na parterze mieściły się dwie galerie, natomiast pierwsze piętro podzielone było na czternaście sal, które zwiedzało się, poruszając zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Pomyślane to było tak, aby zwiedzający mógł zobaczyć najpierw starsze dzieła, a potem stopniowo przemieszczał się do sal, gdzie prezentowane były prace współczesnych mistrzów. Muzeum było otwarte codziennie, z wyjątkiem poniedziałków, w godzinach 10-14, a w środy 10-13 i 20-22, wstęp był bezpłatny
W zbiorach muzeum znajdowały sie przeważnie obrazy niemieckich artystów z XIX i początku XX wieku, do najcenniejszych należały obrazy barokowe, min. Michała Willmanna.
Na parterze, w galerii zachodniej wystawione były kolekcje rzeźb i miedziorytów, natomiast w galerii wschodniej: śląska sztuka sakralna - ołtarze, predelle i epitafia pochodzące z kościołów róznych części Śląska, wykonane w XV i XVI wieku. Najcenniejsze z nich to dzieło nieznanego artysty wykonane w roku 1520. Klatkę schodową prowadzącą na pierwsze piętro zdobiły min. oryginalne rzeźby przeznaczone na grób Tauentziena (ostatecznie grób ozdobiły ich brązowe odlewy), malowidła ścienne Hermanna Prella i szkice Böcklina.
Na piętrze, w salach I-III wystawione były dzieła mistrzów niderlandzkich i niemieckich, min. Pietera Brueghla Młodszego (1564-1638) Trzej Królowie - był to najcenniejszy eksponat w kolekcji tego muzeum, obraz mistrza Wolfganga: Wniebowzięcie i ukoronowanie Marii, Łukasza Cranacha: Adam i Ewa, obrazy Salomona van Ruysdaela, oraz witraże Antona Graffa. W sali IV znajdowały się obrazy Michała Willmanna (1630-1706): Stworzenie Świata, Droga Krzyżowa, Ostatnia wieczerza, Autoportret. W salach V i VI zwiedzający rozpoczynali oglądanie dzieł XIX-wiecznych, głównie były to obrazy niemieckich romantyków: Caspara Davida Friedricha (1774-1840), Philipa Otto Rungego (1777-1810), Gottlieba Christiana Giesego (1787-1838), a także historyczne dzieła, pochodzącego z Wrocławia Adolfa Menzla (1815-1905): Hołd stanów śląskich, złożony Fryderykowi Wilekiemu w Sali Książęcej wrocławskiego ratusza, Spotkanie Fryderyka Wielkiego z Józefem II w Nysie, 25 VII1765. W sali VII wystawione były obrazy Adolfa Böcklina: Świątynia Heraklesa, Napad piratów; Hansa Thomy: Anielskie obłoki, Dinan; Franza Stucka:Korowód wiosenny. Kolejna sala to w dalszym ciągu malarstwo z XIX stulecia, Andreas i Oswald Achenbachowie, Emil Schindler, Leopold Kalckreuth, Karl Bantzer, Karl Spitzweg. W nieielkiej ośmiokątnej sali numer IX wisiały szkice wrocławskich artystów. W sali X i XI także obrazy mistrzów wrocławskich, Otto Kreyera (1836-1905) Portret Karla Holtei'a, Adalberta Wölfla - zbiór widoków wrocławia, Adolfa Dresslara - pejzaże, a także obraz Erwina Merza i Karla Schuha. Sale XII i XIII to dzieła impresjonistów: Fritza Uhdego, Lovisa Corintha, Maxa Slevogta. Sala XIV była zarezerwowana dla monumentalnych dzieł malarstwa historycnego, min. Karla Steffecka: Królowa Luiza z synami w Królewcu, Blücher przekraczający Ren wraz z Pierwszą Śląską Armią, dnia 1.I.1814, Otto Begasa: Fryderyk Wielki w kaplicy palacowej w Charlottenburgu. Po zwiedzeniu Sali XIV zwiedzający przechodził ponownie do przedsionka sali I i tu mógł zakończyć zwiedzanie.
Oto niektóre z wymienionych obrazów, ściągnięte z internetu:
