Świątynię wchodzącą w skład zespołu klasztornego Bonifratrów wzniesiono w latach 1714-1722 według projektu Johanna Blasiusa Peintnera. Jest to barokowy, murowany kościół o trójprzęsłowej nawie, jednoprzęsłowym prezbiterium, absydą i wieżą od zachodu. Do naszych czasów zachowało się niemal w całości bogate barokowe wyposażenie wnętrza świątyni. Główny i boczny ołtarz zaprojektował Matthias Steinl, a wykonał w latach 1719-24 Thomas Weißfeld. Obraz autorstwa Johanna Georga Schmidta przedstawia Marię polecającą klasztor opiece św. Trójcy. Najstarszym zabytkiem w kościele jest znajdująca się w bocznym ołtarzu św. Józefa, gotycka płyta z wyrytym przedstawieniem Koronacji Marii z ok. 1400 r. Elewacje boczne są skromne, jedynie elewacja zachodnia otrzymała bogatszą oprawę podkreślając pięciokondygnacyjną wieżę z portalem głównym wykonanym z piaskowca. Kolejne remonty przeprowadzano w latach 1848, 1859, 1880, 1909 i po wojnie w 1945 r. W czasie wojny w kryptach kościoła ojciec Doroteusz Heynoł ukrywał ok. 100 jeńców, głównie radzieckich lotników. Kilka lat po wojnie kościół pełnił funkcję kościoła parafialnego, w zastępstwie zniszczonej świątyni św. Maurycego. Dziś jest kościołem pomocniczym parafii św. Maurycego.

(za: Atlas architektury Wrocławia, tom I)