Pałac w Iłowej wchodzi w skład zespołu złożonego z parku otaczającego od północy, południa i wschodu oraz odsuniętych nieco od rezydencji budynków gospodarczych, usytuowanych po stronie południowo-zachodniej i rozmieszczonych w kształcie litery L. To właśnie przez bramę przejazdową jednego z budynków gospodarczych prowadzi obecnie główny wjazd na teren założenia. Budynek pałacu otacza kanał zasilany wodą przepływającej rzeczki Czernej, wydzielając rezydencję od pozostałych zabudowań. Od strony zachodniej oraz południowej biegnie wokół pałacu taras, z którego poprzez mostki rozpięte nad kanałem można przedostać się do położonego niżej parku.
Pierwsza wzmianka o rezydencji w Iłowej (niem. Halbau) pochodzi z 1626 roku, kiedy właścicielem dóbr był Krzysztof von Schellendorf, który przebudował wcześniejsze założenie. Późnorenesansowy budynek stanowi trzon obecnego pałacu. W 1 poł. XVIII wieku do zachodniego boku dobudowano skrzydło barokowe. Znacząca przebudowa, która nadała rezydencji formę obecną, miała miejsce w latach 1860-1905. Wówczas zmieniono kształt dachów, dobudowano wieżę do skrzydła barokowego, tarasy przy pałacu, podcień przed głównym wejściem. Z tego okresu pochodzi również wystrój wnętrz. Większość prac prowadzona była za Fryderyka Promnitza, być może autorstwa Juliusza Simonettiego, który budował dla Promnitzów pałac w Żarach oraz kościół w Iłowej. Kolejnym właścicielem, który z rozmachem prowadził prace budowlane całego założenia był Friedrich Maximilian von Hochberg, który kupił rezydencję w 1902 roku i zamieszkiwał w niej do roku 1911. W tym czasie podwyższono skrzydło oraz dobudowano wieże od strony północnej, przeprowadzono modernizację wnętrz. Wystrój projektował prof. Philippi, a bogate plastycznie sztukaterie wykonał C. Giovanette. Od 1914 do 1918 roku dobra pozostawały w posiadaniu Hansa Heinricha von Pless. Od 1929 do 1945 roku właścicielem pałacu był Paul Jentzig. Obecnie w pałacu mieści się szkoła.
Pałac założony został na planie litery L. Składa się ze starszego skrzydła głównego, o wymiarach 23 × 13 m, mieszczącego dekoracyjny portal wejściowy oraz skrzydła bocznego, znacznie wydłużonego, o wym. 31,50 × 12 m. Bryła budynku generalnie trzykondygnacyjna, rozczłonkowana jest wykuszami oraz wieżyczkami. Elewacja frontowa budynku głównego, północna jest siedmioosiowa, z czego trzy osie środkowe przypadają na elewację wieży znacznie wysuniętej przed lico fasady. W partii dachu wieża zwęża się do dwóch osi, przechodząc do zamknięcia w postaci hełmu z latarnią. Oś środkową przyziemia wieży stanowi wejście główne wchodzące w skład trójosiowego, bogato rzeźbionego portalu renesansowego wykonanego z piaskowca. Przed portalem wybudowano w 1905 roku zadaszenie wsparte na dwóch filarach. Zamyka je czterospadowy daszek, nawiązujący do chińskiej pagody. Nad portalem trzy osie okien prostokątnych, otoczonych profilowanymi opaskami. Od góry otwory okienne zamykają wystające, profilowane gzymsy. Okno środkowe nad portalem oddzielają od bocznych wąskie lizeny, które na granicy z gzymsem wydzielającym parter od pierwszego piętra otrzymały ozdobne „fartuszki”. Nad gzymsem partia okien pierwszego piętra stanowi kontynuację osiowości przyziemia. Okna są analogiczne z tą różnicą, że środkowe ujęte zostało wyrobioną w tynku arkadą z profilowaną archiwoltą. W podłuczu mieści się herb rodziny von Schellendorf. Nad oknem środkowym trzeciej kondygnacji, ujętym, jak poniższe arkadką, widnieje kartusz herbowy Maksymiliana hrabiego von Hochberg oraz napis „RESTAURIRT 1905”. Ta partia elewacji wieży zamknięta jest profilowanym gzymsem wygiętym odcinkowo nad osią środkową. Powyżej znajduje się graniastosłup wieży z zegarem, którą zamyka spłaszczony, nieco baniasty, hełm ośmioboczny przedłużony o latarenkę z chorągiewką. Pozostałe cztery osie przypadają na elewację północną głównego budynku pałacowego. W boniowanym przyziemiu mieści się wejście gospodarcze. Ozdobione zostało supraportą w postaci płaskorzeźbionego fryzu i gzymsu wspartego na konsolkach. Nad oknami wieloboczne płyciny. Między otworami okiennymi przez całą wysokość przyziemia i pierwszego piętra biegnie wykonany z gładkiego tynku pilaster. Powyżej widać gzyms międzykondygnacyjny. Nad nim rozciąga się strefa pierwszego piętra, której otwory okienne i stolarka są podobne do opisanych, lecz nieco wyższe. Okna drugiego piętra otaczają profilowane opaski i wieńczy je gzymsik. Ponadto pod oknami biegnie najpierw szeroki, gładki pas wyrobiony w tynku, a jeszcze pod nim widnieje „fatruszek”. Nad oknami, bezpośrednio pod gzymsem wieńczącym przebiega pas gładkiego tynku.
Opis zaczerpnięto ze strony Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków