Według tradycji w miejscu zamku istniał w XII w. gród drewniano - ziemny. Zamek murowany wzniósł prawdopodobnie książę głogowski Konrad, syn księcia Henryka Pobożnego. Do końca XIV w. warownia znajdowała się w rękach książąt świdnickich, a następnie przeszła w posiadanie króla czeskiego Wacława IV. Król jednak, ze względu na swoje długi, przekazał zamek rycerzowi Beneszowi Chuśnikowi. On z kolei wydzierżawił go Gotsche Schoffowi II w 1400 r. Dziewiętnaście lat później ród von Schaffgotsch wykupił założenie na własność i rządził tu do 1798 r. Pierwszej przebudowy i rozbudowy dokonano w 1511 r., a od 1546 r. zaczęto wprowadzać do wystroju elementy renesansowe. Podczas wojny trzydziestoletniej zamek był dwukrotnie oblegany przez Szwedów. Po raz pierwszy, bez powodzenia, w 1639 r. Skuteczne było natomiast drugie oblężenie w 1645 r., kiedy twierdza skapitulowała. W 1745 r. zamek zajęły wojska pruskie, a w 1778 r. dokonano przebudowy i przekształcono siedzibę Schaffgotschów w silną twierdzę. Być może poczynione wówczas szkody zdecydowały o rezygnacji rodziny z tej siedziby i przyśpieszyły jej upadek. Obecnie obiekt znajduje się w stanie ruiny, którą można zwiedzać. Składa się z zamku górnego, zamku średniego i najgorzej zachowanego, chociaż najmłodszego zamku dolnego. Najstarszą, średniowieczną część założenia stanowi najwyżej położony zamek górny. To tu, na lewo od bramy, znajdują się ruiny zamkowej kaplicy. Na jednej z jej ścian znajdował się kiedyś namalowany wizerunek gryfa. Stąd nazwa zamku.