Na apel ministerstwa komunikacji w pierwszych latach powojennych, aby wszystkie duże zakłady przemysłowe, których produkcja wymaga znacznych przerzutów towarowych (surowców, materiałów, półproduktów, paliw, wyrobów gotowych) posiadały własną bocznicę kolejową w celu obniżenia kosztów transportu odpowiedziała również Fabryka Porcelany Krzysztof w Wałbrzychu. Zadanie budowy bocznicy kolejowej, które niestety nie zostało poprzedzone rachunkiem ekonomicznym, ujęto w planie inwestycyjnym na rok 1948. Przystąpiono do jej budowy.

Zadanie okazało się skomplikowane, bowiem wymagało przesunięcia wielu istniejących studzienek, kanałów i sieci oraz budowy murków oporowych. Bocznica fabryki biegła od ogólnodostępnej bocznicy kolejowej PKP przy dawnej stacji kolejowej Wałbrzych Towarowy, na terenie późniejszego dworca PKS. Tor bocznicy biegł w górę wzdłuż obecnej dwupasmowej ul. Sikorskiego, następnie łukiem w lewo skręcał w ulicę Osóbki-Morawskiego (obecnie część pl. Teatralnego) i dalej, biegnąc tą ulicą, dochodził do bramy prowadzącej na teren fabryki.

Niestety po wybudowaniu tego odcinka bocznicy zniknął jeden z głównych argumentów przemawiających za jej powstaniem. W miejsce pieców opalanych węglem, który miał być dostarczany bocznicą kolejową, fabryka wprowadziła piece opalane gazem. Odpadła też potrzeba dowozu do zakładu glinek do produkcji kapsli, ponieważ ten surowiec zastąpiono gotowymi wyrobami z importu. Warunki terenowe również okazały się niesprzyjające. Na terenie fabryki tor miał być poprowadzony w górę, w kierunku magazynu surowców i składu węgla. Znaczące wznoszenie się terenu wymagało ułożenia toru w wykopie, który w końcowym odcinku miał mieć głębokość nawet do 3 metrów, co utrudniałoby wyładunek i załadunek materiałów. Tor ten miał się odgałęziać w kierunku magazynu wyrobów gotowych, po wyburzeniu dawnych obiektów nr 60, 61, 62 i 63.

Poza wyżej wymienionymi doszły jeszcze kwestie bezpieczeństwa. Wybudowany już tor bocznicy biegł ruchliwą w tamtym czasie ulicą Osóbki-Morawskiego (obecnie część pl. Teatralnego) i przetaczanie wagonów stanowiło znaczące utrudnienie dla ruchu kołowego. Ponadto ze względu na nachylenie toru bocznicy wagony nie mogły być ciągnięte przez lokomotywę w kierunku zakładu lecz musiały być przez nią pchane, co również stwarzało zagrożenie szczególnie dla pieszych. Trzeba pamiętać, że w tamtych latach w pobliżu znajdował się zakład gazowniczy, stacja kolejowa towarowa, dawna kopalnia węgla kamiennego Maria funkcjonująca już wówczas jako skład węgla i magazyn, zatem ruch w tej okolicy był naprawdę znaczny i w niczym nie przypominał dzisiejszej spokojnej i zwykle sennej atmosfery.

Dlatego też plan inwestycyjny na lata 1961-1967 nie przewidywał już kontynuacji budowy bocznicy kolejowej. Przeprowadzona wówczas analiza opłacalności jej eksploatacji wykazała, że koszty transportu samochodowego na linii zakład - bocznica kolejowa PKP będą znacznie niższe niż transport drogą kolejową. Wówczas zaniechano dalszej realizacji tej inwestycji.

Plan bocznicy kolejowej do Fabryki Porcelany Krzysztof

Opracowano w oparciu o informacje z Monografii FP Krzysztof, 1831-2000, część 1 i 2, Wałbrzych 2002.